Åtte-ni timar i teateret er omfattande. Men Sara Khorami kviler aldri som ei nærast perfekt Kristin Lavransdotter.
Det er mykje liv som skal levast, mykje lengsler og kropp, mykje føding (Kristin fekk åtte barn). Videogrepet, med Kristin og hennar liv så langt vekke og likevel så tett på, set fingeren både på mellomalder og samtid. Ikkje ein kjortel er å sjå i «Kristin Lavransdotter» ved Det Norske Teatret. Som ofte når Horn gjer store prosjekt, glepp det litt mot slutten. Å setta Sara Khorami i denne rolla, passar som hand i hanske. Ensemblet gjer ein vilt god jobb. Det er jord og blod i spann på spann ut over ein plastdekt scene: Dette er det skitne og heilage livet. Men ho har tatt eit anna, velkjend Horn-grep som er så mellomaldersk som du får det. Det er mykje å seia om denne tre-i-ein-framsyninga, og mykje det ikkje vert plass til å seia. Men her òg eit kunstnarleg grep. No er det ikkje slik at Kristin Lavransdotter er særleg skrøpeleg. Men framsyninga dirrar av det som er sanseleg og heilagt: Kjærleik, jord og blod.