Det Norske teater

Hausten 2018 slo ei bokbombe ned i Noreg: «Snøsøsteren» av Maja Lunde og Lisa Aisato (Kagge forlag), ei adventskalenderbok om å forsona seg med å ha mista ...

Det er i tillegg heilt avgjerande at Bergan held att dei vonde kjenslene. Framsyninga inneheld nokre skumle scener og passar best for barn i skulealder. I «Snøsøsteren» vert magi, sakn og jul miksa i hop til ei forteljing som har rørt mange, mange lesarar. Lyset miksar elegant mellom koseleg og åtvarande, og tåka nyttast slik at ein kjenner att Aisato sin strek i dei klåre scenebileta. Scenene der ho skøytar, er så fint gjort, mellom anna er dei nydeleg lyslagde. Så noko særleg til jul vert det ikkje, kvardagen og livet verkar grå. Han elskar jul (sjølvsagt), men tidlegare same året døydde syster hans, og familien er sveipt i sorg. Og det utan at ein skal dyrka sorga, utan at ein skal verta for redd og utan at det skal bli for vanskeleg. Men det er jo poenget med Maja Lunde si bok, å setja ord på det vanskelege i å mista og det verdfulle i å minnast. Regissør Alan Lucien Øyen skapar store, poetiske rom når han lar verkemidla fortelja så mykje av historia. Som manusforfattar veit ho kva moglegheiter som ligg i alle dei andre verkemidla teateret har: lys, lyd, rom, tåke, musikk, stemme, kropp. Han klarar heller ikkje å vera ven med kompisen John.