Stig van Eijk

I 1999 var Stig van Eijk Noregs kulaste fyr. I alle fall i mine ti år gamle barneauge. Med rastafletter, krigssminke og si ikoniske Chicago Bulls-trøye tok ...

I 1999 kom han med eit nytt og moderne poputtrykk. Men for at det i det heile tatt skulle bli aktuelt, hadde han to viktige krav: Og då må eg få lov til å halde på med det eg har lyst til. Han har turnert i fødelandet Colombia, laga vinnarlåten for Idol Sør-Afrika og spelt inn musikk med tidlegare barnesoldatar i Uganda. Han slutta på skulen, og gjekk «all in» i popstjernelivet. Det første albumet hadde ifølge Stig vore «litt for sukkersøtt», no ønskja han å bevege seg i ei meir vaksen og RnB-aktig retning. Det svei i øyra, og Stig vart heilt sjokka. Det var mykje av det trauste og trygge. Og det er her Stig merka at noko var alvorleg gale. I gravferda tok Stig mikrofonen framfor ei fullsett kyrkje, og framførte songen «Don’t Let Go», som han hadde skrive til mor si. I tillegg var han proppfull av sjølvtillit. I eit drygt år var han ei av Noregs største popstjerner.